Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.........Και γιατι οχι και της γερασμενες ψυχες 

Κάποιοι επιλέγουν την μοναξιά..Δεν το επιλέγουν τυχαία.Κάτι τους οδήγησε εκεί.Και ξέρω τι είναι αυτό,το έχω νοιώσει κιόλας,και εσύ ξέρεις τι είναι αυτό το κάτι..και το ‘χεις νοιώσει. — στην τοποθεσία Μοναξια γεφυρα.

Aγαπητή ζωή... όταν είπα ότι τα πράγματα δεν γίνεται να πάνε χειρότερα... ήταν απλώς ένα παράπονο! Όχι πρόκληση για να την πάρεις προσωπικά.

Από την αρχή της ζωής μας κάνουμε όνειρα για έναν ιδανικό κόσμο, για μεγάλες συγκινήσεις και μοναδικά επιτεύγματα. Όλα αυτά συνήθως δεν χωράν στα στενά όρια της προσωπικής μας ζωής. Αυτό όμως είναι που προσδίδει στα όνειρα τη μοναδική τους αξία. Γιατί τα όνειρα είναι αυτά που ξεπερνούν τη σύντομη ζωή μας και διατρέχουν την αιωνιότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ζωή που ζούμε δεν έχει αξία. Η φαντασία και η πραγματικότητα είναι έννοιες που πορεύονται μαζί και η σύζευξή τους κάνει αυτό που ουσιαστικά είμαστε. Και αυτό που είμαστε ο καθένας και η κάθε μια είναι το μικρό κύτταρο που συνθέτει την ανθρωπότητα. Στη ζωή μας σημασία έχουν οι άνθρωποι. Αυτοί που είναι δίπλα μας, αυτοί που αγαπάμε και μας αγαπούν, αυτοί που μας κρατούν το χέρι, μας αγγίζουν ή μας προσπερνούν. Αυτοί που ζουν μαζί μας, που έζησαν πριν από εμάς και που θα ζούνε όταν εμείς θα έχουμε φύγει. Εκείνοι που θα ζήσουν στον πραγματικό κόσμο των ονείρων μας. Και εμείς…

Τα ευαίσθητα άτομα περπατούν στις μύτες
των ποδιών, για μην ενοχλούν κανέναν.
Διασχίζουν τη ζωή χωρίς να κάνουν θόρυβο.
Γιατί όλο τον "θόρυβο" τον έχουν μέσα τους

Ουκ ολίγες φορές έκοβα βόλτες στο σαλόνι κι έπαιζα ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου, τι θα ήθελα να σου πω. Τι θα έπρεπε να είχα πει, τι θα μπορούσα να πω την επόμενη φορά που θα σε έβλεπα τυχαία στο δρόμο και θα έκανες, τάχα μου, πως περνάς ανέμελα κι άνετα δίπλα μου και να χαιρετάς σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Είμαι σε ηλικία 
που κατανοώ 
χωρίς απαραίτητα
 να συμφωνώ..!

Κάποτε ήμασταν
 ευτυχισμένοι
και δεν το ξέραμε.

εγώ είμαι ο ταξιδιώτης... 
εγώ και το ταξίδι...!!!"

Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου … εμπνέουν τη φαντασία μου…
Ευχαριστώ όλους όσους με γεμίζουν ψέματα … μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας…
Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα … μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πολεμούν… προκαλούν το θάρρος μου...
Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς. μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας.
Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν προκαλέσει σύγχυση… έχει γίνει σαφής η θέση μου.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν εγκαταλείψει.. . Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν τα αισθήματα μου.μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν βλάψει.με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου δημιουργώντας μου προβληματα.μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος.μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου .. μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν.
Το πιο σημαντικό. θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν όπως κι εγώ.
Σας ευχαριστώ

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ........................

Κάποια στιγμή, ακόμα και η απουσία συνηθίζεται.
Σήμερα γιορτάζω...
Πηρα ένα μπουκάλι κρασί και θα το πιω προς τιμή των αναμνήσεων μας. Δεν θα σου γκρινιάξω, ούτε θα σου θυμώσω για κάτι.
Σου γράφω ένα γράμμα, όχι πως θέλω να στο δώσω, να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου.Σήμερα θα γράψω για εσένα.
Σημασία δεν έχει για ποιόν πεθαίνεις αλλά για ποιόν ζεις...
Γιατί δε μιλάω, γιατί δε σου μιλάω να σου πω όσα νιώθω.. 
Να μιλήσω να πω τι; Τα συναισθήματά μου είναι πια τόσο πολύτιμα κι εγώ τόσο εύθραυστη! Να μιλήσω να πω όσα νιώθω στην πραγματικότητα;
Δεν είναι τα «σ’ αγαπώ» και τα «μου λείπεις» τα μεγάλα λόγια. Δεν είναι τα «για πάντα», τα «μη φύγεις», τα «σε σκέφτομαι», τα «σε θέλω». Τα μεγάλα λόγια είναι οι μικρές αυτές λέξεις που ανοίγουν και κλείνουν πόρτες, που χτίζουν και γκρεμίζουν τείχη.
Δεν είναι τυχαίο πως όταν βραδιάζει μας λείπουν πιο πολύ όσοι αγαπάμε. Τότε είναι που μετανιώνουμε για όσα είπαμε, για όσα θέλαμε να πούμε πολύ αλλά πνίξαμε στη σιωπή, γιατί χάσαμε το θάρρος μας τελευταία στιγμή. Τότε είναι που θέλουμε να στείλουμε τα μεθυσμένα μας μηνύματα
Γιατί ο άνθρωπος είναι παράξενο πλάσμα, έχει μάθει να αγαπάει το παρελθόν του. Όσο κι αν τον πλήγωσε, όσα δάκρυα κι αν έπεσαν, όσο κι αν το μισεί. Αρνούμαστε να δεχτούμε την μοναξιά ότι κι αν λέμε. Έτσι ζούμε καθημερινά με τις αναμνήσεις μιας κάλπικης ευτυχίας.
Έχω γράψει τόσα πολλά για εσένα, τόσες πολλές φορές και το περίεργο είναι πως δεν τα διάβασες ποτέ, μα σήμερα θα σε αφήσω να μάθεις.. Αλήθεια, θα μάθω ποτέ για αυτές τις αλλόκοτες συμπεριφορές σου?
Σου γράφω, με διαβάζεις; Εσύ άραγε γράφεις για εμένα κι αν ναι, γιατί δεν το μαθαίνω; Πόνεσες άραγε ποτέ σου για εμένα, έκλαψες, ούρλιαξες, είχες νεύρα απο το πρωί μέχρι το βράδυ; Μιλούσες για εμένα, έπινες για εμένα;
Τρέμω για το πως νιώθεις.
Για το πολύ απλό να είσαι καλά.
Τρέμω μη με ξεχάσεις
Τρέμω να μην θυμάσαι.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι πως τρέμω όταν με αγκαλιάζες?
Ας ερχόσουν για λίγο… Ας ερχόσουν πάλι για λίγο όπως πρώτα! Θυμάσαι; Για τότε λέω που τρελαινόσουν να περνούσες την ώρα σου μαζί μου. Για τις φορές που άφηνες ότι έκανες για να έρθεις για λίγο να με δεις, να με αγκαλιάσεις για λίγο και να φύγεις και πάλι!
Μου άρεσε όταν ερχόσουν για λίγο. Μου δημιουργούσες περισσότερη ανάγκη για το πολύ μαζί σου.
Θα έρθω να σε πάρω από το χέρι και θα σε βάλω να κάτσεις απέναντι μου. Θα σου ψιθυρίσω ότι μου έλειψες με τη σιωπή μου και θα σου χαϊδέψω απαλά το πρόσωπο με το βλέμμα μου. Δεν επιτρέπονται τα αγγίγματα. Μόνο τα λόγια και τα βλέμματα.
Είναι η στιγμή που πρέπει να πονέσει, να κάνει την καρδιά του πέτρα και να φύγει με αξιοπρέπεια δίπλα από το άτομο για το οποίο δε θα σταματήσει να τρέφει αισθήματα. Στην αρχή πιο έντονα, αλλά όσο θα περνάει ο καιρός θα ξεθωριάζουν και αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι ένα απλό ανθρώπινο ενδιαφέρον..
...Πάντα θα λείπεις....
Για μένα ποτέ δεν έφυγες. Υπάρχεις μέσα μου ξέρεις.
Υπάρχει κάτι πιο δυνατό και από το μαζί μας.
Θα καταπιώ το θυμό και την απογοήτευσή μου και δε θα κρατήσω κακίες, για όλα όσα αφήσαμε μισά και δε ζήσαμε ..
Θα σε συγχωρήσω, για όλα αυτά που προκάλεσες και δεν μπόρεσες να υποστηρίξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου όταν έπρεπε. Δεν θα σε μισήσω που κώλωσες και μπλόκαρες, ούτε και θα σε κατακρίνω για την αδράνεια και την ατολμία σου. Θα δείξω κατανόηση και συμπαράσταση για τους φόβους και τη δειλία σου. Θα εύχομαι και θα ελπίζω να είσαι και να περνάς καλά, θα σε κάνω ανάμνηση που ξεθωριάζει και θα σε ξεχάσω.
Θα κρατήσω για μενα μόνο τις όμορφες στιγμές και αναμνήσεις. Εκείνες που γεμίζουν την ψυχή μου και που με κάνουν να νιώθω καλά μέσα μου.
Το χαμόγελό σου πάνω στο δικό μου, τα γλυκόλογά σου στο αφτί μου, την ανάσα σου πάνω στην καμπύλη του λαιμού μου, το βελούδινο άγγιγμά σου στο σώμα μου, τον απρόβλεπτο έρωτά σου, που μπήκε σα τυφώνας στην καλά οργανωμένη ζωή μου και την έκανε άνω κάτω. Τα χείλη σου στο στόμα μου, τη λαχτάρα σου για το κορμί μου, τη δίψα σου για ζωή μαζί μου. Εκείνες τις στιγμές, που τα ποιήματα και οι μουσικές σου..
Μέχρι στιγμής πίστευα πως κάπου είχα κάνει το λάθος εγώ..
Σκεφτόμουν τι έφταιξε και έληξε όλο αυτό μεταξύ μας άδοξα και για να σε δικαιολογώ για το καθετί,,Ίσως να μην ήμουν αρκετή, ίσως να σε έπνιξα άθελά μου, ίσως να σου έδωσα τα πάντα χωρίς να έχεις τίποτα πια να περιμένεις.
Ένα μήνυμα, στείλε μου ένα μήνυμα, ότι κι αν μου γράψεις εγώ θα καταλάβω. Όχι άλλη σιωπή, με κούρασε η σιωπή. Βαρέθηκα να θέλω να σου μιλήσω και να μην μπορώ. Δεν έχω περιθώριο να κάνω το βήμα, το ξέρεις. ..Δε θα πω ψέματα. Σε σκέφτομαι περισσότερο απ’ όσο νομίζεις κι απο ότι θέλω. Δημιουργώ όμορφες εικόνες κι έχω ακόμη μία ευχή. Κι ας λένε ότι τις ευχές πρέπει να τις λες μόνο από μέσα σου, για να πραγματοποιηθούν. Εγώ θα τη γράψω και θα τη φωνάξω, όσο πιο δυνατά γίνεται: «Εύχομαι κάποια μέρα να ξαναγαπηθούμε».
Δεν ξέρεις γιατί δεν έμαθες ποτέ.
Ότι κάθε μέρα και στιγμή τσακώνομαι με τις αντοχές μου και με μισώ που σε κουβαλάω μέσα στην απέραντη θλίψη μου.
Αν δεν δείλιαζες..
Αν δεν έφευγες...
Ας κρατούσες λίγο ακόμα ανάμεσα στα χέρια σου το κορίτσι εκείνο που σε αγαπούσε και σε πίστευε.
Σε εμπιστευόμουν, θυμάσαι??
Μην με προδώσεις μου έλεγες ..
Έτσι μου έλεγες και με πρόλαβες.
Έτσι κάπως χάθηκε και η δικιά μας σχέση. Την πετάξαμε στα σκουπίδια μια βραδιά. Ένας καβγάς, μια δύσκολη περίοδος για τις ζωές και των δύο,..
Μου άφησες πικρα γιατί δεν προσπάθησες αρκετά ή έστω δεν ήσουν διατεθειμένος να σκεφτείς όπως εγώ αλλά δεν πειράζει. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας και που ξέρεις; Μπορεί να είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά μπορεί και όχι....Απλώνομαι πάνω στο χαρτί και ζωγραφίζω όλα εκείνα που δεν κατάφερα να πω...Άραγε τι πονάει πιο πολύ; Τι είναι αυτό που σου μένει απωθημένο; Που σε σημαδεύει; Που θεωρείται ανεκπλήρωτο;
Αυτό που γνώρισες, ερωτεύτηκες και δεν έζησες ή απο αυτό που πήρες μια μικρή γεύση;Τις μόνες εξηγήσεις θα τις δώσεις στον εαυτό σου.
Σε χρειάζομαι τόσο ακόμα που δεν θέλω να σε ξαναδώ. Καίω το μέσα μου και φυσαω τις στάχτες στη θάλασσα.. Θα προχωρήσω μπροστά. Θα συνεχίσω να ζω. Άφησα την καρδιά μου κάποτε στα χέρια σου και σε είδα να την παρατάς για πάντα.
Πώς είσαι; Με ρωτάς. «Μια χαρά» σου απαντάω.
Δυο τόσο μικρές λεξούλες που μέσα τους κρύβουν το πιο μεγάλο ψέμα που μπορεί να πουν δυο χείλια μετά το «μαζί για πάντα».

Ηθελε............

Μόλις βγήκε στο κατάστρωμα,ένα ψυχρό αεράκι χτύπησε το κορμί του, φόρεσε το παλτό του και ακούμπησε τα χέρια του πάνω στο κάγκελο της κουπαστής.
Η θάλασσα είχε αγριέψει, άναψε ένα τσιγάρο, ήθελε να το κάνει μόνος του.
Μπορεί να ήταν κομμάτια από το ξενύχτι για να καλύψει μία βάρδια,  όμως δεν ήθελε να πάει ακόμα να ξαπλώσει. 
Κοίταξε τη θάλασσα,  μερικοί ήταν ρομαντικοί, έτσι κι αυτός.
Όταν την έβλεπε αγριεμένη του θύμιζε εκείνη, όταν τον ήθελε άγρια, όταν τον αγκάλιαζε σφιχτά και δεν ήθελε να τον αφήσει. 
Ακόμα και τώρα μερικές φορές όταν παίρνει κάποιο γράμμα της ,την αισθάνεται μόνη, παραδομένη σε αυτόν. 
Όμως και αυτός ήταν τρελός μαζί της, ανυπομονούσε να πάει κοντά της, τη λάτρευε.
Η απόσταση δεν είχε καταφέρει να τους χωρίσει, όσο κι αν ταξίδευε αισθανόταν πως την είχε μέσα του. 
Την κουβάλαγε μέσα στο μυαλό του.
Κάποιοι άνθρωποι όταν ερωτεύονται στοιχειώνουν ο ένας τον άλλον. 
Ίσως είναι υπερβολικό αυτό που σκέφτηκε, όμως δε μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν. 
Δεν τον ένοιαζε αν ένιωθε το ίδιο, του αρκούσαν οι στιγμές που πέρναγε μαζί της.
Τράβηξε μία τζούρα ακόμα, αύριο θα έπιαναν λιμάνι.
Θα έτρεχε κοντά της, είχε λαχταρήσει να την αγκαλιάσει,  να τη φιλήσει. Να αφεθεί στο έλεος των ματιών της.
Εκείνη.....Θα τον σκότωνε αύριο με τον έρωτα της....Όμως δεν τον ένοιαζε....
Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε προς την καμπίνα του.
Η θάλασσα συνέχισε αγριεμένη να αγκαλιάζει το καράβι κι αυτός κουρασμένος ξάπλωσε και ονειρεύτηκε....

Σ.Βε'ι'ς
...τα βράδια ήθελε να την αγκαλιάσει...να νιώσει την ανάσα της...πάνω στο στήθος του... όμορφο ξημέρωμα...

ΠΑΕΙ............

"Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε."

"Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης, τής Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:
-Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι.
-Το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι.
-Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, και...
-Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.
Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές, όπως: Μην ξοδεύετε περισσότερα απ' αυτά που κερδίζετε,
και... αξιόπιστες στρατηγικές: όπως: Υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες και όχι τα παιδιά.
Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν την κατάστασή της.
Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση τών ανυπάκουων παιδιών τους.
Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ' ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.
Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.
Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.
Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι' ανταμείφθηκε άμεσα μ' έναν τεράστιο διακανονισμό.
Πριν από το θάνατο τής Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος τών γονιών της, τής Αλήθειας και τής Εμπιστοσύνης, τής συζύγου Σύνεσης και τών παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.
Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:
Ξέρω τα Δικαιώματά μου
Το Θέλω τώρα
Κάποιος άλλος φταίει
Είμαι θύμα
Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε."

ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕ............

....έπρεπε και οι δύο να ξενητευθουν, για να ξαναβρεθούν

Είχαν χαθεί από καιρό αυτοί οι δύο άνθρωποι. Αυτός στη Θεσσαλονίκη, αυτή είχε εγκλωβιστεί στην κόλαση της Αθήνας. Το ραντεβού τους ήταν στον Λευκό Πύργο, αυτή χάιδευε στην τσάντα της το βιβλίο που του είχε φέρει, μια ποιητική συλλογή του Σεφέρη. Είχε αποφασίσει να μην του πει τίποτα άλλο κι είχε βάλει τον μικρό κόκκινο σελιδοδείκτη στον 'Γυρισμό του ξενιτεμένου', αυτό θα ήταν η κατάθεση και ταυτόχρονα η απολογία της. Που τον είχε χάσει...
Δεν ήταν σίγουρο αν αυτός θα έρθει, ήταν θυμωμένος από καιρό, μπορεί και από χρόνια...

ΠΡΩΙ, αυτή σταμάτησε μπροστά στην είσοδο του Λευκού Πύργου, είχε οδηγήσει πολύ, νύχτες ατέλειωτες  είχε κρατήσεια αυτό το ταξίδι και πάντα η Θεσσαλονίκη άφταστη δέσποζε ψηλά ψηλά στις ταμπέλες μιας ατέλειωτης διαδρομής...
Αυτός ήρθε, θυμήθηκε αμέσως το χαμόγελο του, της χάιδεψε λίγο το μπράτσο και τη φίλησε απαλά στα χείλη, "τέρας" της είπε "άμα βάλεις κάτι στο νου σου, τίποτα δε σε σταματά!". Ίσως εννοούσε τον έρωτα της γι' αυτόν...

ΜΕΣΗΜΕΡΙ, ανηφόρισαν στις παρυφές των Κάστρων ως το Γεντί Κουλέ, το λιμάνι έχασκε ανάσκελα παραδομένο στον καυτό ήλιο μιας παράδοξης φθινοπωριάτικης μέρας. Δήλωσαν ποιοί ήταν τώρα στο μικρό καφενεδάκι που φωτογράφιζε την πόλη,  αδημονούσαν, δεν έβρισκαν τίποτα κοινό αλλά δεν τα παρατούσαν, θυμόντουσαν καλά κι οι δυό πως κάποτε είχαν δώσει υπαρξιακό λόγο τιμής, "Αθήνα-Θεσσαλονίκη, μια αγκαλιά απόσταση για μας".

ΣΟΥΡΟΥΠΟ, δοκίμασαν μια παλιά στάση που τους βόλευε, να περπατήσουν αγκαλιά όλη την παραλιακή οδό υπό το ηλιοβασίλεμα ενός Θερμαϊκού, πρέπει να τα δοκιμάσεις όλα για να πάψεις να είσαι ξενιτεμένος... 

ΒΡΑΔΥ, παρήγγειλαν τη βαρκάδα για λογαριασμό τους, αυτή που σε περιφέρει κατευθείαν μες στα σωθικά του κόλπου με αντάλλαγμα την παράδοση σου, τίποτα πανάκριβο, τ' αξίζει να παραδοθείς...

ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ έδωσαν υπόσχεση, στος τέλος του επόμενου μήνα θα τον περίμενε αυτή στο Μοναστηράκι, δίκαιη ανταλλαγή, έπρεπε κι οι δυό να ξενιτευθούν... Για να ξαναβρεθούν...

Την ειδοποίησε την προηγουμένη, πως δε θα ερχόταν.